Mie de mica mi-a fost frica de ai mei. Inca de la gradinita mi-a fost frica. Am fost lovita ptr ca plangeam "sa ai motiv sa plangi"...pentru ca nu am vrut sa stau cu ceilalti copii " ma faci de ras" la scoala, au fost multe probleme "nu fa aia, ca o fac eu ptr tine" si acum mama este la fel...nu accepta anumite lucruri, vrea sa iasa ca ea, vrea sa fie ca ea, tata saracu' n-a dat niciodata in mine, dar vad ca, incepe sa "se adapteze" dupa ce spune mama...Nu stiu, cateodata mi-e teama sa le spun anumite lucuri si nu-mi pot permite sa discut deschis, deseori cand incerc sfarsesc plangand de frica, de tristete, de nervi. Ne certam foarte des...iar din persepectiva crestina tata spune: "De ce esti asa bisericoasa? " si asta ma doare intr-un anumit fel...nu stiu...poate gresesc eu...O seara frumoasa si Dumnezeu sa va ocroteasca!
|